Al in de kleuterklas deed ik aan storytelling. Vanaf de rand van de zandbak nam ik andere kinderen mee op klantreis. Ik verkocht zacht zand voor een gulden en hard zand voor een gulden én een rondje op de duwkar. Hard zand was toen schaars.
Met andere woorden: ik had een grote fantasie en ik kon het toen al mooi vertellen.

Later bleek dat ik het ook nog eens mooi kon opschrijven. En hoewel tekst ook een kwestie van smaak is, bevalt het de meeste mensen wel. Mijzelf ook. Naast ‘serieuze’ teksten schrijf ik ook blogs en columns waar ik hard om moet lachen. Ja hoor, ik kom daar openlijk voor uit: ik lach om mijn eigen grappen.

Afgelopen zomer verschijnt er een grap op verschillende sociale media-kanalen. Of is het een serieuze oproep?
Arjen Lubach en zijn team zijn op zoek naar mensen die “grappig kunnen schrijven en goed op de hoogte zijn van de actualiteit”. De oorzaak van de zoektocht is een nieuwe avondshow die vanaf februari 2022 van maandag tot en met donderdag op NPO 1 verschijnt.
Er is geen enkele ervaring nodig. Ook leeftijd en achtergrond spelen geen rol, aldus Arjen Lubach in zijn post. (Voor de mensen die dat niet weten: dit soort programma’s wordt gemaakt met een team van comedians/tekstschrijvers.) Ik werd meermaals in de oproepen getagd en ik moet zeggen dat de vraag mij wel triggerde.

Achterdochtig als ik ben, leek me dit eerder een stunt dan een sollicitatieprocedure. Want hoezo kunnen mensen zonder enige vorm van televisie-ervaring, het schrijven van comedy, een opleiding in journalistiek of iets dergelijks plotseling meedoen op hoog schrijfniveau? I know, het niveau is subjectief, maar ík vind het van hoog niveau.
Ik besloot een zéér korte mail terug te sturen. Een mailtje dat nieuwsgierig zou maken.

Schrijven onder druk

Een paar weken later een bericht in mijn mailbox. Na een selectie uit 3000 aanmeldingen zijn er nog 1200 talenten in de race voor de volgende ronde. Om daar te komen was een proefopdracht nodig. Je moest een item uitwerken dat gebaseerd was op een nieuwsbericht. Maar wel een nieuwsbericht dat verscheen op de dag waarop jij jouw opdracht zou indienen. Kun je alvast wennen aan de druk van werken op basis van actualiteit.

Je naam mocht niet in het document staan, er was immers duidelijk geworden dat ook ervaren en – voor de producent – bekende mensen hadden gereageerd en het team wilde de inzendingen blanco beoordelen. Omdat ik de volgende dag op vakantie zou gaan, zocht ik koortsachtig naar een nieuwsbericht. Ik vond er een, werkte ‘m uit en replyde twee uurtjes na ontvangst van het betreffende mailtje.

Zes weken na mijn ingeleverde proefopdracht ontvang ik wederom een bericht van de producent. Ik hoorde bij de 15 beste schrijvers en had dus inmiddels 2985 (!) mensen het nakijken gegeven. Er werden meer details vrijgegeven over de daadwerkelijke inhoud van de opdracht waarna mij al snel duidelijk werd: dit doe je er niet eventjes bij.

Verdere details en informatie: van de laatste 15 mensen mogen er slechts een paar op gesprek komen. Maximaal drie personen worden uiteindelijk aan het team toegevoegd.
Maar voordat het zover was moest er nog één laatste opdracht worden ingeleverd. Een monoloog over de politiek. Een stuk tekst waarin je de stem van Arjen Lubach bij wijze van spreken kunt horen. Omdat onze politiek van clusterfucks aan elkaar hangt zou er genoeg zijn om uit te kiezen, zou je denken. Maar ik zat zwetend achter de laptop te speuren naar een onderwerp dat niets met corona te maken had. Als ik iets belangrijk vind in mijn werk, dan is het originaliteit. Waar dat kan uiteraard.

Piekeren

Redelijk tevreden leverde ik de proefopdracht in. Afwachten dan maar. En ondertussen piekeren over hoe ik alles zou regelen, áls ik al op gesprek zou worden uitgenodigd. Vijf dagen in de week vanuit Boxtel naar Hilversum, “van 9 tot 5 met mogelijk uitloop” zou wel wat vragen. Niet alleen qua energie, maar ook logistiek en praktisch.

En los daarvan, maar vooral: wat zou ik doen met mijn tekstbureau? Laag pitje? Opdrachtgevers overdragen? Ik ben net bezig met het verkennen van een VOF om de grote opdrachten beter te kunnen verwerken. Ik heb reisplannen, er zijn zakenreisplannen van mijn partner, er is een kind in groep 8 dat we stabiel het jaar door moeten loodsen en nu opeens dit? Waar is de fantasie als je ‘m het hardste nodig hebt?

Vorige week zondag een telefoontje. Uit de laatste 15 inzendingen is een klein clubje geselecteerd dat op kennismakingsgesprek mag komen. Waaronder ik. Met de eindredactrice en de host van de show nemen we alles door. Er is geen twijfel meer over kwaliteit, die is inmiddels bewezen en anders was ik ook niet uitgenodigd, maar er zijn helaas maar twee plekken te vergeven. Dat betekent dat er mensen op het laatste moment afvallen. Het zal gaan om details, andere kandidaten, ervaring, etc.

And now, we wait

Nu zou het de ultieme LinkedIn-experience voor jullie zijn als ik zou kunnen vertellen dat ik het was geworden. Helaas. De voorkeur ging uit naar twee anderen met meer ervaring. Het is niet anders.
Ik heb er bijna 3000 verslagen en daar ben ik écht heel trots op. Het bewijst voor mij dat een diploma handig is, maar dat werken vanuit talent meer waarde heeft. Het bewijst dat ik ook zonder relevante vooropleiding als freelance tekstschrijver prima op mijn plek zit.
En het bewijst dat ik goed kan schrijven en vertellen, maar dat wist ik eigenlijk al.

Dus nu opstaan en weer door. Iemand nog hard zand nodig?